Загараецца першая зорка ад подыху ночы
Забываецца першая радасць у дні прамінулым
Не разгледзяць далёкага шчасця стамлёныя вочы
Памірае пяшчота, сціхае атручаны вулей

Выйдзем брацця да зорак…нічога нас тут не трымае
Бедны Йорык смяецца апошняй кашчавай усмешкай
У даведнік укладвае ружу апошні рамантык
I сівее ад крэйдавай фарбы забытая вежа
***
З вершаў Людмілы Ўрублеўскай